Vandaag, 04 oktober 2022, was het zover. Ik heb me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Een noodzakelijke formaliteit die de voorwaarde is voor de mogelijkheid van veel andere noodzakelijke en mogelijke handelingen. Want nu gaat het pas echt beginnen, of net zo echt, maar dan Spiegel-Werk 2.0 Tegelijkertijd kreeg ik toestemming om me in te schrijven als Student-lid van de beroepsvereniging SBLP. Dat proces heb ik waar mogelijk meteen in volle gang gezet. Dat zal een poosje in beslag nemen, net als de aanmelding bij de Belastingdienst. Want dat hoort er ook bij. Ik heb een eigen bedrijf... Ik voel me verdacht rustig. Is het niet spannend? Ja, echt wel. Weet ik al hoe alles werkt? Nee, echt niet. Heb ik al alles geregeld? Nee, natuurlijk niet. Verre van. En toch niet gespannen of onrustig? Nou, verdacht weinig eigenlijk. Want ik heb vertrouwen. Ik hoef niet alles alleen te doen, ik mag leren, ik mag proberen, en omdat het meeste wat ik nu doe nieuw is, voel ik een soort nieuwsgierigheid, haast een soort speelsheid. Nou weet ik wel dat de Belastingdienst niet van spelen of spelletjes houdt, dus daar voeg ik me naar, maar zoveel andere dingen mag ik in vrijheid leren door te ontdekken. Facturen, overeenkomsten, formele documenten, administratie, allemaal belangrijke dingen die je goed geregeld wilt
en/of moet hebben, en ik heb er gewoon zin in om dat te ontdekken en onderzoeken. Sommige dingen moeten. Daar kun je van vinden wat je wilt, maar dat maakt het moeten niet minder. Het is 'normaal' dat sommige dingen moeten. Daar kun je maar het best zo snel mogelijk vrede mee sluiten, denk ik. Je openstellen voor wat er gevraagd wordt, en onderzoeken of en hoe je daaraan kunt voldoen. Wat ik nu voel is dat veel van wat moet helemaal niet verschilt van wat ik wil. Oké, over een poosje zal het verschil heus wat toenemen, want ik heb liever contact met mensen dan met een belastingaangifte. Maar voor nu is het moeten niet vervelend, omdat ik wil wat ik moet. Willen wat je moet verandert de kwaliteit van de beleving van moeten enorm. In plaats van een schrikbeeld, zie ik nu een tandeloze tijger. Daar ben ik niet bang voor. Maar die klauwen dan? Vertrouwen. Ik voel dat ik het kan. Als je kunt wat je wilt, dan kan moeten zelfs een bron van plezier zijn. Dat is wat ik nu voel. En daar geniet ik van. Tuurlijk komen er tegenslagen, uitdagingen, teleurstellingen, misschien zelfs onmogelijkheden of heel nare dilemma's. Dan ga ik terug naar 'moeten, willen, kunnen'.
Waar ontstaat de frictie?
Hierover heb ik een stukje geschreven: https://www.spiegel-werk.nl/post/pas-op-filosofie